“Tring triiiiiiiiing. Tring triiiiiiiiing.”
“Hallo, met Julie De Smedt van het steunpunt Media, Universiteit Antwerpen?”
“Hallo Julie, ik ben xxx, VRT-redacteur voor het programma Hautekiet. Ik las jouw Nieuwsmonitor over vrouwen in de media en we willen dit onderwerp graag behandelen in de ochtendshow van Hautekiet morgenvroeg. Mag ik jou enkele vragen stellen?”
Slik.
Een journalist die mij belt om in de studio te zitten bij Jan Hautekiet? Wie ben ik om zo’n interview in primetime te geven? Ik als prille mid-twintiger?
Ik durfde al mails versturen naar mensen die ik niet kende. Ik durfde presentaties geven aan 100 mensen die naar mij staarden. Ik durfde een persbericht uit te sturen naar een contactenlijst van 1000 mensen. Maar een interview live op de radio in primetime? En dan nog bij Jan Hautekiet? Tien minuten lang?
Dat had ik nog nooit gedaan en ik deed het toen, zovele jaren geleden, in mijn broek.
Toch heb ik ‘ja’ gezegd tegen die lieve man aan de telefoon. Want niemand kon het in mijn plaats doen. Het was: of ik, of niemand, of iemand die het onderzoek niet zelf had gedaan. Liever ik dan 😊.
En daar zat ik dan: in de studio met vele micro’s met zo van die schijven. Met die diepe Jan-Hautekiet-achtige stem van Jan Hautekiet zelve die me van alle vragen stelde.
Ik durfde niet maar deed het toch.
Wat doe jij als een journalist belt? En als ze nooit bellen: wat ga jij doen zodat ze wel eens bellen?
Met enthousiaste groetjes
