Gisteren zat ik nog eens in de cinema. Niet met mijn lief en zo’n grote bak popcorn.
Wel met mensen die al generaties lang op de foor staan. En met mensen van de stad die de Sinksefoor in goede banen leiden. En nog wat collega’s. En een groot stuk appelcake dat ik net van mijn liefste oma had gekregen.
We keken allemaal naar de film die een blik geeft achter de schermen van de kermis. Allemaal samen in één cinemaruimte: academici, foorkramers, mensen van het beleid.
Kan het nog gezelliger?
Hier ben ik weer met mijn pleidooi:
Wat is het nut van onderzoek doen als je de hand niet uitreikt naar hen die er echt toe doen? Naar diegenen die dag in dag uit betrokken zijn bij jouw onderwerp?
Het is niet heel sexy ofzo, maar dit is de essentie van communicatie. Daar draait het om. Echte interactie en vertrouwen, dankzij een warm netwerk. Kan het nog simpeler?
Blij dat ik dat warme netwerk met foorkramers en beleid samen met Nele Wynants en collega’s mag opbouwen. In dit fijne artikel pleit Nele trouwens voor meer intuïtie, onverwachte wendingen én wetenschapscommunicatie. Zes minuten goed besteed.
Met enthousiaste groetjes
