Mijn trauma rond Fysica, open en bloot in een aula. Ik toon mijn rapport van het zesde middelbaar. Full screen.
“Als het over Fysica ging zei ik tot een week geleden dat ik er niet goed in was”, vertel ik aan de bachelorstudenten Fysica aan wie ik een workshop geef. “Maar dàt ga ik niet meer zeggen.”
Want toen ik oog in oog stond met mijn rapport, vorige week op mijn stoffige zolder, werd ik compleet verrast. Ja, ik had een 4,5 op 10 voor Fysica met herfst. Vandaar dat trauma dus. Maar: ik had ook een 5,5 met Kerst, een 6,5 met Pasen en een 9,5 in juni.
Ben ik dan niet gewoon keihard gegroeid in Fysica 🤔?
Die buis heb ik toen blijkbaar gestabiliseerd door meer relatieve tijd en experimentele concentratie te besteden aan het vak. Stap voor stap begreep ik Fysica beter, blijkt. Van een ontlading gesproken.
De moraal van dit fysicaverhaal link ik aan de hoofdboodschap die ik heb voor die Fysicastudenten:
Net zoals mijn begrip voor fysica stapsgewijs is gegroeid, kan jij groeien in presenteren. Denk/zeg niet: “ik ben niet goed in presenteren” om in die vaardigheid maar niet te moeten groeien.
Pak het liever stap voor stap aan: grijp de kansen die zich aanbieden om te oefenen, pas de tips toe die je wel eens hoort op trainings, test ne keer iets uit. Stretch jouw comfortzone elke keer weer een klein beetje.
Zoals Dale Carnegie predikt: “great speakers are not born, they’re trained”.
Wat zeg jij zoal over jouw presentatieskills?
Met enthousiaste groetjes
