Ik begin keihard te snikken.
Een mama, papa en drie kindjes, op de frontpagina. Die zie ik vol vreugde blinken op HLN.be. Het zijn een van de zovele slachtoffers van het conflict tussen Palestina en Israël. Ik voel onmacht, verdriet en mijn positief mensbeeld krijgt weer een knauw.
Na enkele minuten snikken denk ik: hebben de nabestaanden van dit gezin wel de toestemming gegeven aan de media om dit beeld te gebruiken? Noem het beroepsmisvorming. Want in een ver verleden, van 2010 tot 2016, onderzocht ik het Vlaamse nieuws. Met het vergrootglas.
Eén van de onderzoeksprojecten was er eentje naar slachtoffers en nabestaanden in het nieuws. Hoe worden ze gerepresenteerd? Wat met privacy? Tien jaar geleden onderzocht, maar nog elke dag actueel.
Waarom ik dit nu vertel? Wel: dat ene onderzoek heeft toen, in 2013, wel wat teweeggebracht.
Ingrid Lieten, de Minister van Media van weleer, sprak erover in het Vlaams Parlement. Er werden brochures met tips gedrukt, op zo van dat dik, kwalitatief papier. Zelfs de Raad voor de Journalistiek verscherpte zijn richtlijnen voor journalisten. De termijn om klacht in te dienen bij de Raad werd bijvoorbeeld met onmiddellijke ingang (zoals juristen dat op hun manier zeggen) verdubbeld van één tot twee maanden.
Het was een dingetje. Elke keer voel ik die onmacht als ik leed zie in het nieuws. Tegelijk besef ik dat ik met dat onderzoek in 2013 toch iets heb kunnen betekenen.
Dit is één van mijn ervaringen met hoe onderzoek en beleid elkaar kunnen vinden. Maar hoe begin je aan dat contact met ‘het’ beleid? Hoe bereik je als onderzoeker überhaupt een beleidsmaker? Iemand die er voor jou toe doet?
Op 14 november 2023 legde ik het stap voor stap uit in een workshop op de FWO focusdag Wetenschapscommunicatie: “Hoe benader je als onderzoeker een beleidsmaker?”.
Met hoopvolle groetjes
