Negatieve ervaringen met wetenschapscommunicatie

Had jij die al? Negatieve ervaringen met wetenschapscommunicatie?

Niet voor iedereen is het evident om in die publieke spotlights te staan. Vele vrouwen, vooral van kleur, krijgen al eens denigrerende opmerkingen, moeten zich hard bewijzen, worden niet au sérieux genomen.

Ik hoorde hier en daar over negatieve ervaringen tijdens trainingen en workshops: vrouwelijke onderzoekers die de setting veilig genoeg vonden om hun negatieve ervaringen voorzichtig met mij te delen. Toch blijft het onderwerp vooral onder de radar.

Dat is een blinde vlek in wetenschapscommunicatieland.

Filosoof en schrijver Seppe van Bladel kwam vorig jaar bij mij aankloppen om hier onderzoek naar te doen en die blinde vlek minder blind te maken. Het resultaat? Een beklijvend onderzoeksrapport en vele vormen van wetenschapscommunicatie door Seppe. Een gesprek in mijn podcast kon dan ook niet achterblijven.

Waar we zoal over babbelen tijdens de aflevering?

• Over vier verschijningsvormen van die negatieve ervaringen.
• Welk effect heeft dat op de onderzoeker, en hoe gaat die ermee om?
• Wat kunnen instituten en onderzoekers doen om dit probleem aan te pakken?

Getriggerd door dit topic en wil je hier mee verandering in brengen? Meewerken aan of organiseren van een training? Laat het Seppe en/of mij weten!

Met enthousiaste groetjes